Προϋπήρχε του 1795, οπότε κι επισκευάστηκε από τον μάστορα μυλωνά Κουβαλιά από την Πρέβεζα (συμβολαιογραφική πράξη του συμβολαιογράφου Παξών Αντώνη Ανεμογιάννη). Ο Σταμάτης Κουβαλιάς μαζί με το γιο του συνεχίζει να δουλεύει έχοντας την επιστασία του Μύλου του Λεσιανίτη –όπως και του Μύλου του Αγ. Νικολάου, όπως φαίνεται από δικογραφία του 1805.
Κτήτορες του Μύλου ως το 1797 ήταν ο Σιορ Καπιτάν Μίχος Βελιανίτης του Πιέρου, τα αδέλφια και τα ανίψια του (Πιέρος και Δημάκης) και ο Αναστάστης Βελιανίτης του Ιωάννου. Το 1797 ο πρώτος πουλάει στο δεύτερο αντί 1.066 δουκάτων το μερίδιό του. Το 1825 ο Χρήστος Λιναράς αποζημίωσε τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες με ανάλογες ελιές αξίας 3.700 δουκάτων. Αναφερόμενοι άλλοι ιδιοκτήτες: Δημήτριος Μακρής, Αναστάσιος Βελλιανίτης, Δημήτριος Βελλιανίτης και Μίχος Ζενεμπίσης. Στη συνέχεια έγιναν πολλές μεταβολές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του μύλου για να καταλήξει από την Ελένη Βελλιανίτη, νύφη της Κλεοπάτρας στον Αθανάση Σταμ. Τράνακα.
Έρευνα του Γιάννη Δόικα, Ηχώ 264/1997
Πάνω από 20 είναι οι γνωστοί μας ανεμόμυλοι, οι οποίοι έχουν κηρυχθεί διατηρητέοι από το Υπουργείο Πολιτισμού και προστατεύονται από την αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων.
Είναι κατασκευές κυκλικού σχήματος που περιλαμβάνουν τέσσερα παράθυρα περιμετρικά τοποθετημένα στην κορυφή και διαθέτουν εσωτερική πέτρινη σκάλα. Έχουν βάση που λέγεται «κοτόρνος» , διπλάσιας διαμέτρου. Άλλοι είναι φτιαγμένοι με ψευδοϊσόδομο σύστημα και άλλοι με ακανόνιστες πέτρες. Από το 1650 μέχρι και το 1900 άλεθαν σιτάρι, βρώμη και κριθάρι που παρήγαγε το νησί. Όλοι οι μύλοι ανήκουν σε ιδιώτες και έχουν χαρακτηριστεί μνημεία ιστορικής πολιτιστικής κληρονομιάς από το 1985.
No content
A problem occurred while loading content.